Het is een jaarlijks terugkerende traditie op onze boerderij: het ringen van de kerkuilen!
Dit gebeurt wanneer de uilenkuikens vijf weken oud zijn. Zelfs dan zijn ze al sterk en hebben vlijmscherpe nagels. Je moet dus even weten hoe je ze vast moet houden.
De uiltjes worden gewogen en de lengte (van knie tot poot) wordt gemeten. Vervolgens krijgen ze een ringetje om hun poot, zodat ze bij het uitvliegen herkenbaar zijn. Alle gegevens die worden verzameld door het volgen van de uilen, worden gebruikt om de kerkuilenpopulatie in Nederland in beeld te krijgen en te vergroten.
De broedpopulatie van deze uil is sterk afhankelijk van de veldmuizenpopulatie en de landbouw in ons land. Doordat het platteland in Nederland sterk is veranderd de afgelopen decennia (minder muizen door andere landbouwtechnieken/ oudere schuren zijn vervangen door solide gebouwen zonder kieren), heeft de kerkuil het in Nederland moeilijker dan voorheen.
Het geslacht van de uiltjes wordt op een bijzondere manier vastgesteld. Je begint met het zoeken naar de achtste veer op de vleugel. Daar zie je een zwarte streep. Wanneer deze zwarte streep breder is dan 7.5 mm, dan is heb je een vrouwtjes uil in je hand. Is de streep smaller, dan is het een mannetje. Wie heeft dat ooit ontdekt?
Na al het spektakel werden de uilen weer teruggestopt in hun nest, in de nok van de schuur. Nu kunnen ze weer in alle rust verder leven en straks uitvliegen. We genieten nog even van hun mooie roep in de nacht en hopen dat ze volgend jaar weer terugkregen naar onze schuur voor een nieuwe leg…
